Pff, wanneer ik dit schrijf wil ik eigenlijk niet meer aan die zware tijd terugdenken. Jeetje wat was het zwaar en wat duurde het lang voordat we eindelijk serieus genomen werden…
In december was de maat vol! Het kon gewoon niet langer. Ik was elke nacht van 01.00 tot 05.00 met Louis bezig om hem weer in slaap te krijgen. Niet dat hij dan lief in zijn bedje lag, nee hij was hysterisch aan het huilen. En niet alleen van 01.00 tot 05.00 in nacht, nee ik was al de hele avond ervoor al 10 keer op en neer gelopen. Dan voor zijn speen, dan voor zijn fles, troosten, inslaap wiegen, noem maar op.
Ik was mentaal geestelijk en fysiek gesloopt…
Bijna 11 maanden heeft dit geduurd. Totdat ik voor de zoveelste keer een afspraak maakte bij de huisarts. Eindelijk werden wij serieus genomen en werden wij doorverwezen naar het ziekenhuis. Yes, wat was ik blij!
Begin december konden wij op consult komen in het ziekenhuis en vertellen wat eraan de hand was. Nadat wij ons verhaal hadden gedaan gingen de kinderartsen in overleg. Wat ze hieraan zouden kunnen doen. Het werd een ziekenhuisopname, zodat ze Louis konden observeren waarom hij zo slecht sliep en veel huilde. Er was alleen een lange wachtlijst, dit was echt een domper. Ik kon niet meer, ik kon niet nog een maand wachten…
Maar dan 1,5 week na het consult werd ik gebeld en kon Louis na het weekend worden opgenomen in het ziekenhuis. Jeetje, wat snel opeens. Gelukkig maar!
Eigenlijk zonder precies te weten wat er ging gebeuren, meldden wij ons maandag morgen in het ziekenhuis. Louis zijn koffertje mee. We werden heel vriendelijk ontvangen op de kinderafdeling van het ziekenhuis en kregen een kamer toe gewezen. Nadat wij gesetteld waren kwamen de artsen ons observeren. Ze observeerden hoe ik hem een fles gaf en naar bed bracht. Het was onwennig of ik het voor het eerst deed nu er opeens 3 artsen om je heen stonden.
Nadat Louis zijn middag slaapje had gedaan, kwamen de artsen terug en vertelden ze dat het belangrijk was dat de hele week een ‘bekende’ erbij was. Hier had ik eigenlijk niet opgerekend, want bij het consult hadden ze verteld dat ik er pas bij het einde van de week bij moest zijn. Maar wat moet, dat moet. En liever laat ik Louis niet alleen in het ziekenhuis. Snel op en neer gereden naar huis om mijn koffertje in te pakken.
Om 17.00u kregen wij avondeten en begon Louis best moe te worden. Rond 18.00u deed ik hem in bad en gaf hem een fles. Heel de tijd werden wij geobserveerd. Na de fles wiegde ik Louis in slaap en legde ik hem in bed. Louis werd om 22.00 uur wakker en begon, hij hysterisch te huilen. Aan de ene kant was ik blij dat dit gebeurde zodat de verpleegsters dit ook konden zien. Tuurlijk is het niet leuk als je kindje overstuur is, maar zo konden ze wel zien dat er serieus een probleem was. Ik moest Louis proberen rustig te krijgen, maar dit lukte niet. Ze hebben toen Louis van mijn kamer gehaald en naar een andere kamer gebracht. De verpleegsters hebben hem proberen te sussen zodat ik verder kon slapen. Die nacht had ik geen oog dicht gedaan, omdat mijn kindje in een andere kamer overstuur was. Ik mocht ten alle tijden naar Louis toe, of als ik ergens niet mee eens was moest ik het meteen aangeven. Maar het was beter dat ‘zij’ het even deden.
De volgende ochtend kreeg ik meteen een plan van aanpak. Louis had meer structuur overdag nodig en ’s nachts moesten zijn gewoontes worden afgeleerd.
Het plan van aanpak voor overdag was duidelijk. Er stonden geen tijden bij, want Louis houdt zich niet aan tijden, maar wel aan structuur. Overdag, ‘ s avonds en ’s nachts mocht ik hem niet meer in slaap wiegen en geen fles meer geven in bed.
Louis en ik moesten dus hardcore ‘afkicken’ van de gewoontes in de nacht.
De tweede dag gingen we meteen met het plan aan de slag. Louis begon moe te worden en moest naar bed. Nadat ik Louis had verschoond en zijn slaapzak had aangedaan, moest ik een boekje voorlezen. Na het boekje, een fles met melk, moest ik vertellen dat hij lekker ging slapen en moest ik hem in bed leggen.
Ik moest er naast blijven zitten, hoe hard hij ook ging huilen of hoe lang hij ook wakker bleef. Ik moest erbij blijven…
Dit was moeilijk, héél moeilijk.
Louis huilde en huilde. Hij ging steeds rechtop staan in zijn bedje. Het enige wat ik mocht doen was hem rustig neerleggen, mijn hand op zijn buikje leggen of kriebelen over zijn hoofdje. Na een lange tijd werd hij rustig en kon ik mijn hand uit het bedje halen, maar hij sliep nog niet. Ik bleef naast hem zitten op een stoel. Ik mocht geen oogcontact maken en niet praten.
Na ongeveer 1 uur sliep hij. Oh my god, wat was ik blij! De verpleegster en ik liepen rustig de kamer uit. Ik kon mijn tranen niet meer bedwingen en barstte in tranen uit. Wat was dit emotioneel zwaar, maar ik had het gedaan!
De dagen erna moest ik deze methode steeds toepassen en ging het steeds beter. Gelukkig zat er vooruitgang in en was deze opname niet voor niks. Na 2 dagen viel Louis zelf inslaap en werd hij nog maar één keer wakker in de nacht.
Na 4 dagen heeft Louis een hele nacht doorgeslapen. Dit had hij in die bijna 11 maanden nog nooit gedaan.
Zaterdagmiddag konden wij naar huis en moesten wij vanaf nu alles alleen thuis doen. Hier zag ik best een beetje tegen op. De kinderarts had mij al verteld dat er een terugval kon komen en ja hoor die kwam er. Het leek wel of de opname voor niks was geweest, maar ik moest volhouden.
Nu ongeveer 1,5 maand later gaat het stukken beter thuis. Louis heeft zelf 1 week lang elke nacht doorgeslapen. De ene nacht gaat het beter dan de andere nacht, maar gelukkig is het niet meer zo erg als voor de opname. Hij slaapt nu meestal van 19.00u tot 01.00u en daarna van 01.15u tot 06.00/06.30u.
Ik ben zo blij dat ik niet meer de hele nacht bezig ben met een huilend kind. Het breekt je op. Niet alleen voor mij maar ook voor Louis. Hij is zoveel leuker overdag als hij goed geslapen heeft.
Zit jij ook in zo’n zelfde situtatie, maak dan zeker een afspraak bij je huisarts en zorg dat ze je verder helpen.
Het heeft bij ons even geduurd. Het was zwaar, maar het was het zeker waard.
xxx
Sterrenwolkje
